فرش دستباف، تنها یک کالای مصرفی یا زینتی نیست، بلکه هنری عمیقا ریشه‌دار در تاریخ، فرهنگ و روح مردم ایران است. این هنر اصیل، که نسل به نسل و از دل اقوام گوناگون ایرانی برخاسته، آینه‌ای از هویت ملی، ذوق هنری و سبک زندگی مردمان این سرزمین به‌شمار می‌رود.

در نشستی صمیمانه با حضور مهدی رنجبر، مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان فارس، و محمدابراهیم اخوت، مدیر کانون‌های فرهنگی هنری مساجد جنوب فارس برگزار شد، از برگزاری دومین دوره جشنواره «آوای مناره‌ها» ویژه گروه‌های سرود مساجد جنوب استان فارس خبر داده شد.

در روزگاری که دیپلماسی رسمی گاه در تنگنای منازعات ژئوپلتیک و فشارهای تحریمی درجا می‌زند، این اقتصاد است که راه خود را می‌جوید؛ گاه از مسیرهای فرعی، گاه از دروازه‌های کمتر دیده‌شده.

در زمانی که شهرها از هجوم بی‌هویتی، ناهماهنگی‌های بصری و معماری‌های بی‌ریشه رنج می‌برند، شیراز، این شهر خاطره‌دار و ریشه‌دار، با پروژه‌ای جدید در تلاش است هویت را به کالبد یکی از مهم‌ترین معابر خود بازگرداند.

در دنیای پرشتاب امروز، آنچه یک سازمان را از سایرین متمایز می‌کند نه فقط کیفیت خدمات یا محصولات، بلکه نحوه‌ای‌ست که با مخاطبان خود ارتباط برقرار می‌کند؛ و در قلب این ارتباط، نهادی حیاتی ایستاده است: روابط عمومی.

در دنیای معاصر که ارتباطات، قلب تپنده‌ی پیشرفت و تعاملات انسانی است، روابط عمومی به‌سان پلی استوار، سازمان‌ها را به جامعه و مخاطبانشان پیوند می‌دهد.

در دنیای امروز، سازمان‌ها دیگر نمی‌توانند پشت دیوارهای بلند و فرمول‌های فرسوده ارتباطی پنهان شوند. شهروندان آگاه، رسانه‌های هوشمند، و شبکه‌های اجتماعی لحظه‌محور، معادلات ارتباطی را دگرگون کرده‌اند. در این میان، روابط عمومی نه‌تنها باید «صدای مردم» را بشنود، بلکه باید «صدایی نو» برای سازمان خلق کند؛ صدایی که متفاوت باشد، دلنشین باشد، و راهی تازه بگشاید.

شیراز، این کهن‌دیار فرهنگ و مدنیت، سال‌هاست که در جست‌وجوی الگوهایی نوین برای پیوند میان مردم و مدیریت شهری است؛ الگویی که «یاوران شورا» قرار بود مصداقی از آن باشد. نهادی که در ابتدای راه، با شعار مردمی‌سازی فرآیند تصمیم‌سازی و پیوندزدن مطالبات محلات با شوراها و شهرداری شکل گرفت، اما امروز، به زعم بسیاری از کنشگران اجتماعی و ناظران ، از آن اهداف متعالی فاصله گرفته و گرفتار نوعی کژکارکردی ساختاری شده است.